گناهان، مانند تاریکی‌های ژرف در دل انسان‌اند که باید در عمق قلب محفوظ بمانند.

آن‌ها را هرگز نباید بر زبان آورد و برای کسی بازگو کرد. هرگز ! حتی برای نزدیک ترین انسان زندگی ات !

تنها کسی که لایق شنیدن این رازهای تاریک است، خداوند رحیم و مهربان است. او که آگاه به همه چیز است، نیازی به شنیدن گناهان ما از زبانمان ندارد، اما در عین حال، اقرار و توبه را وسیله‌ای برای تطهیر روح و قلب انسان قرار داده است.

زمانی که انسان با خلوص نیت و قلبی شکسته به درگاه خداوند بازمی‌گردد و از گناهان خود استغفار می‌کند، رحمت الهی شامل حالش می‌شود.
این وعده خداوند است که هر کس صادقانه توبه کند و از مسیر اشتباه خود بازگردد، حتماً مورد بخشش قرار می‌گیرد.

خداوند به توبه‌کنندگان وعده داده است که آن‌ها را می‌بخشد و گناهانشان را همچون برف در تابستان از بین می‌برد.

در این مسیر، انسان باید از خطاهای خود درس بگیرد و با امید به رحمت بی‌پایان خداوند، به سوی روشنایی و پاکی گام بردارد. زیرا که خداوند توبه‌پذیر است و هیچ گاه از بنده‌ای که با صداقت و پشیمانی به سوی او می‌آید، روی برنمی‌گرداند.

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

@khosravinet