در پهنه بیکران هستی، انسان به عنوان برترین مخلوق، با شکوه و عظمت به صحنه وجود قدم نهاد. آفریده‌ای که خالق به دست قدرت خود از گل عشق و عقل آراسته، و روح خود را در کالبد او دمیده است. او به تمام ملکوتیان فرمان داد تا در برابر این آفریده تازه به خاک افتاده و تسلیم شوند؛ چرا که انسان جلوه‌ای از نور الهی است، و حامل امانتی که آسمان‌ها و زمین از پذیرفتن آن عاجز ماندند.

اما چه بسیارند انسان‌هایی که این عظمت را درک نکرده و گوهر وجودی خود را به فراموشی سپرده‌اند. درگیر مسیرهای غلط و جهانی فانی، راه خویش را گم کرده و مسیر زندگی‌شان را تباه می‌کنند. غافل از این که در وجود هر یک از آنان نوری نهفته است که می‌تواند جهان را روشن سازد.

آری، انسان به گونه‌ای آفریده شده که می‌تواند به عرش اعلی پرواز کند، اما برخی با بی‌اعتنایی به این حقیقت، در بند وسوسه‌ها و هوس‌های زودگذر دنیا گرفتار می‌آیند. آنان که قدر گوهر وجود خویش را نمی‌دانند، در نهایت به ظلمت و پوچی می‌رسند، و به جای شکوفا ساختن استعدادهای نهفته در خود، در دام خطاهای پیاپی گرفتار می‌شوند.

خداوند انسان را با عشق و خرد آفرید، تا مسیر تعالی و کمال را طی کند و به مقام قرب الهی نائل آید.
پس، ای انسان! به یاد آور که تو از نور و عشق ساخته شده‌ای، و اگر قدر این گوهر را بدانی، جهان در برابر تو سر تعظیم فرود خواهد آورد. از انتخاب های غلط و بی‌ارزش روی برگردان، و مسیر حقیقت و معرفت را پیش گیر. چرا که تنها در این راه است که می‌توانی عظمت حقیقی خویش را درک کنی و به مقصد ابدی و بی‌کران دست یابی..
این شیرازه کلام‌ خداوندی است که ما آدمیان را خطاب می کند اما افسوس که بسیاری از ما انسانها چشم و گوش مان بر روی حقیقت بسته است و من به سهم خود آرزو می کنم تا از عنایت خاصه الهی بهره مند شویم و این جاده پر تلاطم را به درستی طی کنیم و به فرجامی نیک نایل گردیم .
آمین
ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

@khosravnet