در حال حاضر هیچ کشور توسعه یافته ای را نمی توان یافت که از لحاظ پایه های آموزشی، سست و متزلزل و با کم همیت انگاشتن سرمایه های انسانی جامعه، بتواند مدت زمان نسبتاً زیادی رشد اقتصادی مستمر و پایدار را تجربه نماید. با مروری بر ادبیات مربوط به نقش آموزش در رشد اقتصادی مشاهده می شود که اقتصاددانان با استفاده از روش ها و مدل های مختلف و به طور عمده با استفاده از اطلاعات و داده های زمانی و طولی- مقطعی، سعی نموده اند که به بررسی تأثیر آموزش بر رشد اقتصادی کشورها بپردازند.