جاده‌های بسته، مانند خاطرات فراموش‌شده‌ای هستند که در گوشه‌های تاریک ذهن پنهان شده‌اند. این جاده‌ها، با شکوه و جلالی که زمانی داشتند، اکنون زیر غبار فراموشی مدفون شده‌اند. هر پیچ و خم، هر سنگریزه و هر نشانی، داستانی ناگفته را در خود نهفته دارند.

شاید زمانی این جاده‌ها، گذرگاه عاشقانی بوده که دست در دست یکدیگر، به دنبال رؤیاهایشان گام می‌زدند. یا شاید محل عبور کاروان‌هایی بوده که با بارهایی از جنس امید و آرزو، به سوی مقصدی نامعلوم حرکت می‌کردند. اکنون اما، سکوتی سنگین بر آنها حکمفرماست، گویی زمان خود را از جریان باز داشته و در میان این جاده‌های بسته، به ابدیت پیوسته است.

اما در همین سکوت و خلوت، زیبایی‌ای نهفته است که تنها چشم‌هایی که به دنبال زیبایی‌های پنهان می‌گردند، می‌توانند آن را ببینند. جاده‌های بسته، با تمامی رازها و ناگفته‌هایشان، یادآور این حقیقت‌اند که حتی در میان خاموشی و انزوا، زندگی همچنان جاری است و هر جاده بسته، روزی دوباره به روی سفرهای تازه باز خواهد شد.

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

@khosravinet