اغلب در جامعه مشاهده می‌کنیم کودکانی که به لحاظ ویژگی های ظاهری و یا خلق و خو متفاوت از سایر کودکان هستند، کمتر پذیرفتنی هستند و یا خود والدین برای در امان ماندن از بازخوردهای منفی سایرین، ترجیح می‌دهند خود و فرزندشان را در انزوا و دور از اجتماع نگاه دارند تا آسودگی بیشتری را تجربه کنند.
در حالیکه در درجه اول با قبول منحصر بفرد بودن هر کودکی و پذیرش ویژگی های فرزند خود، می‌توان به آرامش رسید و با حضور در اجتماع و همراهی با آنها به تدریج دید سایرین را نیز تا حد زیادی تغییر داد
