به خدا سوگند دوست ما از دنیا نرود، مگر این‌که خدا و پیامبرش و ما از او راضى باشیم؛ خداوند او را با تمام گناهانی که انجام داده، با صورتی سفید، و عورت پوشیده و آسوده خاطر برخواهد انگیخت در حالی که ترس و اندوهى بر او نیست؛ زیرا از دنیا بیرون نمی‌رود مگر آن‌که با گرفتارى‌های مالى و جانى که به خود و یا فرزندانش می‌رسد و یا دیگر گرفتارى‌ها از گناهان پاک می‌شود، کمترین چیزى که دوست ما با دچارشدن به آنها از گناهان پاک می‌شود؛ کابوس‌های وحشتناکی است که خدا در خواب به او نشان می‌دهد و صبحش با نگرانی و اندوه از خواب برمی‌خیزد و این خواب ترسناک کفاره گناه او می‌شود؛ یا ترسى که از حکومت‌هاى باطل در دل او جا می‌گیرد؛ یا این‌که دم مرگ جانش به سختى گرفته می‌شود. پس خدا را ملاقات می‌کند، در حالی‌که از گناهان پاک است. خاطرش به محمّد(صلی الله علیه و آله) و امیر المؤمنین(علیه السلام) آسوده است. سپس در برابر او یکى از دو امر است: رحمت گستره خداوند که از گناهان تمام مردم زمین به مراتب وسیعتر است، و شفاعت محمّد(صلی الله علیه و آله) و علی(علیه السلام). اگر او در مرحله اول، مشمول رحمت پروردگار نشود، شفاعت پیامبر و امیر المؤمنین او را دریابد و آن‌گاه مشمول رحمت واسعه خدای متعال خواهد شد.
